Verlies is iets wat je vaak niet direct ziet of voelt, maar de impact ervan is onmiskenbaar. Als iemand die niet bij haar biologische ouders opgroeide, weet ik als geen ander hoe het voelt om met verlies te leven. Het is geen gemis dat je kunt aanwijzen, maar eerder een stille leegte die zich langzaam in je leven nestelt en uiteindelijk deel uitmaakt van wie je bent. Het verlies van mijn biologische ouders, mijn afkomst, als kind kon ik dit gevoel niet plaatsen. Ik groeide op in een liefdevol gezin, maar diep van binnen voelde het soms alsof er iets ontbrak. Gelukkig voel ik die leegte nu niet meer.

Ik twijfel. Zal ik gaan of niet? Elk jaar wordt op Zorgvlied, de begraafplaats aan de Amstel, Lichtjesavond gehouden, een avond om dierbaren te herdenken die zijn overleden. Sinds de begrafenis van mijn broer drie jaar geleden ken ik dit moment. De afgelopen twee jaar heb ik het echter overgeslagen. Het voelde te zwaar, te beladen. Misschien kan ik thuis ook wel een kaars aansteken, denk ik terwijl ik op de website van Zorgvlied kijk. Maar dit jaar trekt iets me toch naar de begraafplaats, een stille roep die ik niet kan negeren. Voor ik het weet, pak ik mijn jas en stap ik in de auto.