Misschien herken je het gevoel, je wereld staat stil, terwijl alles om je heen gewoon doorgaat. Je probeert je weg te vinden in de chaos van emoties, maar je hoofd voelt vol en zwaar. Dat is precies waar ik ook doorheen ging. En juist in die tijd ontdekte ik iets wat me enorm hielp, wandelen in de natuur. Het bracht me rust, ruimte en een diepere verbinding met mezelf.

Ik herinner me nog goed die eerste keer, in maart. Het strand lag er stil bij, de lucht was fris en helder en de zon gaf al een beetje warmte. Samen met mijn coach liep ik langs de zee. Het was alsof ik letterlijk ruimte kreeg om mijn hart te luchten. De golven, het geluid van de wind, het eindeloze uitzicht, alles hielp me om even stil te staan bij wat ik voelde. Mijn tranen en verdriet mochten er zijn.

Die ervaring op het strand was voor mij een keerpunt. Ik voelde dat de natuur me niet alleen rust gaf, maar ook inzichten. Het hielp me langzaam om te accepteren dat rouw niet iets is wat je ‘oplost’. Het vraagt om ruimte, rust, beweging en om iemand die naast je loopt.

Nu, jaren later, gebruik ik die ervaring in mijn eigen werk als wandelcoach. Ik weet hoe helend het kan zijn om buiten te zijn, in beweging, terwijl je voelt en ontdekt wat je nodig hebt. Of je nu over het strand loopt, door het bos dwaalt, of in de duinen, elke plek heeft haar eigen kracht.

En weet je wat zo bijzonder is? Tijdens die wandelingen komen we vaak metaforen tegen die precies passen bij waar je staat in je proces. Een slak die langzaam over het pad kruipt, herinnert je eraan dat je het in je eigen tempo mag doen. Een rij palen in het zand laat zien hoe ver je al bent gekomen, zelfs als het soms niet zo voelt. Het zijn die kleine dingen die je even stil laten staan en je helpen om verder te gaan.

Wat ik je wil meegeven, is dat rouw geen oplossing nodig heeft. Het vraagt om ruimte en om iemand die écht luistert en naast je loopt. Dat gun ik jou ook. Want alles wat je voelt, mag er zijn.