Verlies is iets wat je vaak niet direct ziet of voelt, maar de impact ervan is onmiskenbaar. Als iemand die niet bij haar biologische ouders opgroeide, weet ik als geen ander hoe het voelt om met verlies te leven. Het is geen gemis dat je kunt aanwijzen, maar eerder een stille leegte die zich langzaam in je leven nestelt en uiteindelijk deel uitmaakt van wie je bent. Het verlies van mijn biologische ouders, mijn afkomst, als kind kon ik dit gevoel niet plaatsen. Ik groeide op in een liefdevol gezin, maar diep van binnen voelde het soms alsof er iets ontbrak. Gelukkig voel ik die leegte nu niet meer.
Tussen mijn veertiende en drieëntwintigste heb ik gezocht naar antwoorden. Uiteindelijk vond ik mijn Nederlandse moeder en vele jaren later ontdekte ik mijn Surinaamse vader. Twee mensen die al voor mijn geboorte geen relatie meer hadden. Die paar ontmoetingen gaven me antwoorden, maar brachten ook nieuwe vragen met zich mee. Vragen die ik niet bij hen kon stellen, omdat het contact verwaterde. Waar komen mijn wortels vandaan? Zijn er ziektes in de familie die ik moet weten? Vragen die ik jarenlang met me meedroeg, totdat ik besloot een DNA-test te doen.
De keuze om een DNA-test te doen viel samen met mijn opleiding tot systemisch coach. In die opleiding leerde ik hoe diep familiebanden kunnen reiken, zelfs als ze onzichtbaar zijn. De DNA-test werd voor mij de sleutel, niet alleen naar mijn verleden, maar ook naar mijn toekomst.
Op een dag ontving ik namelijk een e-mail, uw resultaten zijn zichtbaar. De familienaam van mijn biologische vader werd bevestigd. Ik stuurde mijn dochter een bericht: "We komen toch af van die familie."
Diezelfde dag ontving ik een bericht van een onbekende vrouw: “Goedemorgen Marina, ik zie dat wij halfzusjes zijn. Kun je me meer vertellen over je ouders?” En toen besefte ik dat zij ook geadopteerd was. Ik stuurde mijn dochter opnieuw een bericht: “Je hebt een Surinaamse tante, wat later bleek mijn 'halfzus' te zijn, met ook een Nederlandse moeder en we delen onze Surinaamse vader.
De eerste twee weken waren we elke avond urenlang aan het facetimen. In het begin ging het vooral over de familie, het uitzoeken van stambomen, waar zij al twee jaar mee bezig is. Inmiddels vraag ik haar advies over recepten, praten we over onze dochters, wie wij zijn en wat we hebben meegemaakt. Het voelt als een match die ik via een datingsite heb ontmoet, maar in dit geval via MyHeritage. De nieuwsgierigheid naar elkaar en naar onze dochters is intens en ontzettend fijn.
Mijn zus en ik leren elkaar nu pas kennen, in onze vijftiger jaren. Waarom duurde het zo lang? Waarom konden we elkaar niet eerder vinden? Zij wist mijn naam niet, maar wel van mijn bestaan en ik had ooit gehoord van onze biologische vader dat er een zus was. Maar ik deed er niets mee. Waarom? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik denk dat ik gewoon moe was na tien jaar zoeken naar contact met mijn biologische ouders.
Verlies is een gemis dat je altijd met je meedraagt. Ondanks dat ik mijn zus en nichtje heb gevonden, blijft er altijd een stuk levend verlies in mij zitten. Ik ben dankbaar dat door dit contact weer een aantal puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen. Waarschijnlijk zullen er ook altijd een aantal stukjes ontbreken en dat is voor mij echt oké. Ik heb daar vrede mee, omdat het me heeft gevormd tot wie ik nu ben.
Reactie plaatsen
Reacties